Sushi Tuesday

I have been guilty of not playing much with my daughter. Specially when I worked part time sandwich artist, she barely see me. So I often rushed home every Tuesday and Thursday to either bring her to the mall or to the park. Now that I have night classes, she misses me much more. I often arrive and she's sitting on the bed with tears about to roll. When I hug and kiss her, the tears roll down. How heartbreaking. My daughter is a master "paawa-effect artist". But she's really very emotional. So to set us both free, I designated every Tuesday as Tuesdays with Audrey. I promise to throw everything away after work, head home and play with her. Pero naman, 12 midnight na, hindi parin nagsasawa ang baby ko. Kay hirap. Pero masaya ako. At least when I can't give in to her request to play, I can always promise her to wait for Tuesday.

Last week we went to the playground. She loves sand. Who cares if there are swings and slides in the playground? I only want to play with the sand.

Today is Sushi Tuesday. I've always wanted to make sushi as I love Japanese food. I've prepared my recipes, will rush to the grocery later, then Audrey and I will make sushi. I hope she will concentrate. Mamya baka sabihin niya, mag color nalang tayo mama.

Audrey loves my cooking. Ask her why she loves me and she'll always answer: She cooks good food (favorite nila ang adobo ko) and she also says Mommy plays with me.

I don't have to be super mom. To my kid, I'm already the best.

Be ye doers

The weeend was nice. Precious time spent with my daughter shopping for a toy and playing with it. Going to the market with my mom. Learning her "best pancit in the whole world" recipe. Watching Manny Pacquiao beat the hell out of Cotto. Expanding my farm in farmville. Connecting with old friends. To top it all, hearing God's message.

The message included a story about the Cow and the Pig (which I both have in my farm wink wink ^^;). People tend to like the cow over the pig. So the Pig approached the cow. Why? you may give them milk and cheese but I give them ALL - bacon, ham, my brain and ears (for sisig), my Pata, every meat and fat in my body, even my bones....so why? The Cow said, maybe because I give things while I am still alive and I can continue to do so till I die.

Aaaaw, we all should do as much as we can while we're still alive. I read today James 1:22~24, But be ye doers of the word, and not hearers only, deceiving your own selves. For if any be a hearer of the word, and not a doer, he is like unto a man beholding his natural face in a glass: For he beholdeth himself, and goeth his way, and strightway forgetteth what manner of man he was. Sige Lord, lead me.

Ang ganda ng station ID ng ABS_CBN. Lalo pag si Audrey ang kumakanta.

Salamat sa liwanag mo, muling nagkakakulay ang pasko.

Isang Linggong Bastusan

Lunes - d ako pumasok, may UTI ako. Kahit kaya kong tiisin ang sakit, nag leave nalang ako. Kasi kung siya nga 2x a week kung mag leave. Me problema sa landlord, o kaya may sipon. Bakit nga naman hindi ako magleave?

Martes - hindi ko siya ma-follow-up early morning kung kumusta na mga assignment niya. paano late na ako dumarating, mas late pa siya. kung maaga naman, kakain pa ng breakfast niya sa mesa niya. So alangang bastusin ko habang kumakain eh mang hihingi ako ng update.

So umpisa nalang ako magtrabaho, sa dami ng trabaho ko, hindi ko na makuhang kausapin ulit siya. Hoping na gagawin naman niya ang mga trabaho niya. Pero wala akong nakikitang result. Sa kagustuhang matapos na, tinutulungan ko nalang, inaako ko na ang trabaho.

Miyerkules - bandang alas diyes ng umaga, nakita ko na siyang nakikipag chikahan. Samantalang ako'y nahihirapan sa pagtapos ng aking mga responsibilidad. 11:30 lumabas na para mag lunch. (12~12:45 and lunch break namin), 1:30 na wala pa siya. Hapon naman, nawala siyang muli sa desk niya, nung mag photocpy ako, ayun nakita kong muli na siya'y nakikipag chikahan. Pag balik sa desk para magtrabaho, ipinasa niya sa akin ang isang part for evaluation. Aba naman, tulungan mo naman ako no, sambit ko na.

Huwebes- nagising akong masama ang loob. Kaya't nagpasiyang hindi pumasok. Hindi ko narin binuksan ang work mail ko sa bahay. Ako'y hindi masaya talaga.

Biyernes - hindi raw niya maibalik yung reject parts kasi quantity issue daw. E anong problema sabi ko, ewan ko sagot niya. Anong quantity problem? tanong ko, ewan ko nga ang sagot. Sa inis ko, nasabi kong puro ka chika pero quantity issue lang di mo masolusyonan, pinapa-trabaho mo pa sa akin (pabulyaw na, hindi talaga ako masaya). WHATEVER ang nakuha kong sagot. Sabay dampot niya ng sigarilyo niya at layas.

BINABASTOS MO NA AKO ang pahabol kong sigaw.

Ipinagdarasal ko talaga na mawala na siya sa landas ko. Ayaw na ayaw kong nagagalit kasi ako ang natatalo. Napapasigaw ako na hindi dapat. Pero sa isang linggong bastusan, hindi ko nalang napigilan.

Dumiretso ako sa HR. Nagtanong kung puwede ko bang bawiin yung contrata kong isang taon. Bayaran ko nalang yung course ko. Tutal ay nag uumpisa palang. Mag re-resign nalang ako. Hindi dahil binastos ako, pero dahil kinakalinga ng companya namin ang mga bastos. Alam ng boss ko na hindi na ako masaya sa assistant ko, pinagbigyan ko na ng maraming beses kahit pa laging absent kesyo masakit daw ang likod, may aasikasuhin, minumulto (buti nga sa kanya).... pero walang aksiyon si boss. Nag-usap narin kami ni boss. Pag isipan ko daw, sabi ko anong pag iisipan ko? Di mo naman ako tinutulungan.

OK lang naman sigurong umiyak ako sa boss ko. Babae naman ako. Saka totoong sobra na ang trabaho lalo't dagdag pa ang trabaho na dapat ginagawa ng bastos na ito.

Handa na ba akong mawalan ng trabaho? Pasalamat ako at suportado naman ako ng asawa ko.
Pabigla akong nagdesisyon. Hindi nag-isip. Pero kailangan may gawin. Tutulungan naman ako ni Bro. Tiyak yun.